یک فنجان شعر قند پهلو

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش
باغ بی‏برگی،
روز و شب تنهاست،
با سکوت پاکِ غمناکش
سازِ او باران، سرودش باد
جامه‏اش شولای عریانی‌ست
ور جز، اینش جامه‏ای باید
بافته بس شعله‏ی زر تار، پودش باد
گو بروید، هر چه در هر جا که خواهد، یا نمی‏خواهد
باغبان و رهگذاری نیست
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی‏تابد،
ور برویش برگ لبخندی نمی‏روید؛
باغ بی‏برگی که می‏گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه‏های سر به گردون‏سای اینک خفته در تابوت پست خاک می‏گوید
باغ بی‏برگی
خنده‏اش خونی‏ست اشک‏آمیز
جاودان بر اسب یال‏افشان زردش می‏چمد در آن
پادشاه فصل‏ها، پائیز!

مهدی اخوان ثالث

پ.ن: صدای پایِ پاییز است که از کوچه پس‏کوچه‏های شهر می‏آید ...