یک فنجان شعر قند پهلو

دنبال استخوان‏هایش می‏گردد

تا به هم بچسباندشان

و بگریزد

بیدار که می‏شود
دست به پاهایش می‏کشد
که باز هم تَر است

بوی تند شاش

و استخوان‏های سوخته

کابوس هر شب کودکی است

که روزها

پشت دیواری فروریخته

شلیک گلوله‏ها را می‏شمارد!

شکریه عرفانی

پ.ن: قساوت و بلاهت آدمی تمامی ندارد! کاش زمین در عصر ژوراسیک می‌ماند، هیولایی‌ست انسان امروز!

نفرین به جنگ و بانیانِ جنگ ...